|
1 ธันวาคม 2547 |
วันนี้นัดสาย 9 โมงเช้าเจอกันที่หน้าฟร้อนท์เคาเตอร์โรงแรม เริ่มด้วยการรายงานสถานการณ์ประเทศอุสเบกิสถาน (ส่วนหนึ่งของประเทศรัสเซียเดิม รูปที่ 1) ให้เวลา 20 นาที เธอใช้เวลา 60 นาที ก็จบไม่ลง ก็ คอมพิวเตอร์แฮงค์เสียก่อน ค่อยจบลงอย่างหัวเสียที่บรรยายไม่หมด เธออธิบายละเอียดยิบประมาณ 25 บรรทัด/หน้าจอ อ่านทุกคำ หลังเบรคการแฟ มีเล็คเชอร์ โดย Dr PAK Daewon (รูปที่ 2) เรื่อง Stabilization Technology of Completed Landfill เกี่ยวกับเทคโนโลยีการกำจัดน้ำเสียอย่างยั่งยืน
(1)
(2)
ช่วงอาหารกลางวันเลือกได้ดีขึ้น อร่อยขึ้น และถูกลง เลือกเป็นแล้วจากประสบการณ์เมื่อวานว่าต้องเลือกอะไรก่อนหลัง ราคาประมาณ 4,300 วอน ประมาณ 150 บาท บ่ายนี้มีเวลาพัก 2 ชั่วโมง เพราะอาจารย์ที่สอนว่างช่วงเย็น เลยมีเวลาเดินเล่นและถ่ายรูปมาฝากบ้าง อุณหภูมิสูงสุดวันนี้ 11 องศาเซลเซียส แดดจัดแต่ไม่อุ่นเลย เนินเขาหลังอาคารเล็คเชอร์ ใบไม้เปลี่ยนเป็นสีแดง (รูปที่ 3) ด้านหลัง KIST เป็นแอ่ง ก็มีดอกไม้เล็กๆ อย่างนี้ (รูปที่ 4) คล้ายกระดุมทอง ต้นสนที่เริ่มทิ้งลูก ทิ้งใบบางส่วน ส่วนพวกเราก็มีเวลามาเม้าส์กันที่ด้านข้างอาคารที่เราฟังบรรยาย อาบแดดกัน คุยถึงเรื่องแต่ละประเทศ หาที่เที่ยวกันวันอาทิตย์ เพราะวันเสาร์มีทัวร์เมืองแล้ว วันอาทิตย์จะว่าง มีน้องที่เป็นผู้ประสานงานโครงการคนสวยเล่าเรื่องเกาหลีๆ ให้เราฟัง เลยได้รูปที่ดูอบอุ่นอย่างนี้มา แต่จริงๆ หนาวมาก ง่วงมากเลย เวลาเหลือหลายคนก็มางีบกลางวันกันก่อนเล็คเชอร์ ถึงเวลา อาจารย์จุงต้องมาปลุกทีละคนๆ อิอิ
(3)
(4)
(5)
(6)
Dr JUNG Jinyoung (รูปที่ 7) บรรยายตอน 14.00 น. เรื่อง Research Trends on anaerobic biotechnology for high-strength organic wastes บรรยายเรื่องการวิจัยเทคโนโลยีชีวภาพด้านการใช้แบคทีเรียไม่ใช้อากาศสำหรับขยะชีวภาพ และ Mr Jae-Ho BAE (รูปที่8) บรรยายเรื่อง Leachate Treatment ก็คือการบำบัดน้ำเสียจากขยะ เลิกเย็นประมาณ 18.00 น.
(7)
(8)
ถึงโรงแรมประมาณ 18.20 น. หิวแล้ว แต่พรรคพวก ขอกิน 19.00 น. ก็ตามใจ เลยออกไปหาซื้อโลชั่น เพราะผิวแห้ง แตก คันไปทั้งตัว แต่ก็ได้ขนมมาด้วย อยากลองชิม โลชั่นที่นี่ราคาพอๆ กับประเทศไทย ดูตามราคายี่ห้อเดียวกัน แต่สินค้าอื่นจะแพงกว่าราว 3-5 เท่า มาทานข้าวในภัตตาคารจีนในโรงแรม เป็นอาหารจานเดียวเช่นเคย คอยก้าเขามีเมนูให้เลือกว่า จะทานแบบอิตาลี่ อเมริกัน หรือจีน ก็ได้ ในมื้อเย็น แต่ส่วนใหญ่เลือกจีน เพราะทานง่ายดี อร่อยถูกปาก เว้นแต่พวกฝรั่ง (รัสเซีย มองโกลเลีย) ทีเขาทานอหารจีนไม่เป็น วันนี้เป็นผัดผักรวมพวกเห็ด ผัก หมู ปลาหมึก หั่นเป็นเส้นๆ ผักกับวุ้นเส้น ไม่รู้เรียกอะไร เขามีชื่อแต่จำชื่อไม่ได้ รสจืดๆ เลยต้องกินกับกิมจิ ซึ่งเขาทำเป็นเครื่องเคียง หมายถึงทานกับอาหารหลัก หรือทานเป็นอาหารเรียกน้ำย่อยก็ไม่ว่ากัน เครื่องเคียงพวกนี้จะเสริฟก่อน เป็นจานเล็กๆ ประมาณ 4-5 นิ้ว ใส่ของดองต่างๆ เช่น ผักกาดดอง ถั่วลิสงต้มดอง ขิงดอง กระเทียมดอง ผักกาดขาวดอง (กิมจิ = ผักกาดขาวดองกับเครื่องเทศเกาหลี มีพริก กระเทียมผสมด้วย) ของดองไม่ค่อยซ้ำกัน แต่ที่มีประจำคือกิมจิ ซึ่งเราชอบมาก อร่อย เพราะมีรสชาติจัดจ้านพอสมควร แต่กิมจิก็มีหลายแบบ เครื่องเคียงจะมีประมาณ 4 จาน บุน-ซัง ขอซอสถั่วเหลือง ให้เค็มขึ้น อ้า--ๆ เห็นด้วย ขอกันใหญ่ ค่อยมีรสชาติขึ้นหน่อย กลับมานอน โตโต้-ซัง โทรมาขอให้ดูคอมพิวเตอร์ให้ เพราะที่ลงโปรแกรมไว้ หายหมดเลย ดีที่ไม่ได้บันทึกภาพที่ถ่ายไว้ เช็คไปเช็คมา พบว่า เครื่องตั้งให้ลบทุกอย่างอัตโนมัติกลับมาที่ตั้งเดิม เมื่อเปิดเครื่องใหม่ อยากทำโปรแกรมอะไร ก็ลงใหม่ละกัน ก็หัวเสียเป็นที่น่าพอใจแล้วก็เงียบสักพัก ก็โทรมาอีก คนกำลังจะงีบๆ ให้ไปส่งซื้อสบู่หน่อย กลัวหลงกรุงโซล ผมก็บอกสบู่ที่ห้องเขาก็มีให้ คุยกันตั้งนานถึงจะเข้าใจวัฒนธรรม ชาวฟิลิปปินส์ (หมายถึงโตโต้) เขาใช้สบู่ซักผ้า ทำไม่ไม่ยอมใช้ผงซักฟอก เลยต้องเดินไปส่งร้าน 7-11 เพราะไปมาเมื่อชั่วโมงก่อน หนาวจะตาย มัน 1 องศา แล้ว เดินไปสั่นไป ใส่เสื้อผ้าตั้งหลายชั้นก็ไม่อุ่น ใน ร้าน 7-11 ผงซักฟอกขนาดเล็กสุดก็ 1 กก. ร้านอื่นๆ 3-6 กก. โตโต้ จะหาแต่สบู่ๆ ไปเอาก้อนดับกลิ่นส้วม หาว่าเป็นสบู่ซักผ้า ก็เข้าใจเขา ฉลากเป็นภาษาเกาหลี แต่เรารู้จักยี่ห้อมันขายในประเทศไทย ไต่เขาไม่เคยเห็นในฟิลิปปินส์ไง บอที่บ้านผมใช้ใส่ชักโครก เขาทำหน้างงงง หาว่าผมไปด่าเขา ต้องอธิบายยกใหญ่ ตลกมากเลย ไม่ใช่ไม่เข้าใจ แต่ไม่เชื่อว่าเรารู้ แน่ะ สรูปแล้วก็ต้องซื้อผงซักฟอกมาใช้ โดยผมต้องแชร์ครึ่งหนึ่ง มันของแพง ไปส่งซื้อก็ไปส่งแล้วนะยังต้องมาแชร์อีก แต่ก็ดี เพราะคงต้องซักผ้าในสัปดาห์หน้า
กลับมานั่งเล่นเกมส์ออนไลน์ เขียนอีเมล์กลับมาประเทศไทย ดีจังเลย ชอบมากที่ห้องมีอินเทอร์เน็ตความเร็วสูง เป็นบริการที่หาไม่ค่อยได้ในโรงแรมบ้านเรา ให้ร่างกายพออบอุ่นถึงจะนอนลงได้
