|
23 พฤศจิกายน 2547 หน้า 1/2 |
วันนี้นัด 9.30 น. เพื่อเดินทางไป นากาโอกะ อีกฟากหนึ่งของโตเกียว คือฝั่งตะวันตกของเกาะ ใช้รถที่ไจก้าว่าจ้างมา พื้นที่กว้าง เก็บสัมมภาระได้ ผมนั่งกะบุน-ซังเพราะนิสัยไปกันได้ และยังคุยรู้เรื่องดี แม้ว่าจะพูดไม่ชัด บางคำแบบอิสานบ้านเฮา เช่น ช.ช้าง อ่านเป็น ซ.โซ่ แต่เมื่อคนขึ้นรถครบแล้ว ก็ต้องรอ แผนที่ เพราะไม่รู้เอาไปวางที่ไหน ต้องไปถ่ายเอกสารใหม่ ราว 20 นาที เริ่มออกรถ ก็เริ่มโชว์เทคโนโลยี บนจอทีวีเหนือคนขับ แสดงแผนที่ 3 มิติ ตามที่ขับรถไป แจ๋วมากเลย เป็นแผนที่คล้ายมองมาจากข้างบน ต่อข้อมูลมาจากดาวเทียม และเปลี่ยนไปตามที่รถขับไป เลือกได้ให้แสดงแผนที่ลายเส้นว่าอยู่จุดไหนของแผนที่ หรือเป็นวิวรอบๆ เหมือนจริง แสดงจุดสำคัญๆ เช่นร้าน 7-11 ป้ายที่แสดงก่อนมองเห็นจริงว่าข้างหน้าเป็นป้ายอะไร
(1)
(2)
(3)
เราต้องเดินทางถึง 7 ชั่วโมงวันนี้ เราเลยต้องพักกันถึง 3 ครั้ง เพื่อเข้าห้องน้ำ และหาอะไรกินกัน ส่วนใหญ่เป็นทางด่วนกว้างหลายช่องทาง เชื่อมระหว่างเมือง เป็นโอกาสที่ได้มองดูบ้านดูเมืองในตอนกลางวัน ซึ่งกว้างเอาการ ชนบทเขาคล้ายของเรา เพียงแต่ดูเหมือนไม่มีคนจนกระมัง สังเกตจากบ้านที่น่ารักมาก แข็งแรง ดูดี ที่แรกที่พักเป็นลานกว้างๆ สำหรับเป็นที่พักรถ ก็คล้ายกับที่พักริมทางของมอเตอร์เวย์บ้านเรา แต่ไม่จอแจเท่า ลานจอดกว้าง (รูปที่ 1) แล้วต้องเดินออกไป เห็นแดดแจ๋อย่างนี้นะ หนาวมากเลยครับ ลมก็พัดมาเรื่อยๆ เลยหลบเข้าไปห้องน้ำ และหาของที่ระลึก ก็ ถ่ายมาให้ดู (รูปที่ 2-3) อิอิ มันแพง ไม่กล้าหยิบมาฝากจริง มันน่ารักดี ช่วงนี้ญี่ปุ่นเขาเห่อพวงห้อยโทรศัพท์ เลยมีให้เลือกเยอะ อันละประมาณ 300-500 เยน (หรือประมาณ 90-150 บาท) ในขณะที่บ้านเรา ราว 10-20 บาท
(4)
(5)
(6)
(7)
(8)
(9)
(10)
(11)
จากนั้นก็ผ่านเทือกเขา บ้านเมืองเขาก็ปลูกอยู่ระหว่างเขาไปเป็นช่วงๆ ดูตามผมมาเลยครับ (รูปที่ 4-11) เมืองที่ผ่านมา เป็นเมืองระหว่างเชิงเขา ลดหลั่นเป็นชั้นๆ (รูปที่ 4) แม่น้ำที่นี่เขาไม่ให้ปลูกสร้างใกล้แม่น้ำ เลยไม่มีสิ่งปลูกสร้างติดแม่น้ำ และข้างๆ ก็กลายเป็นพื้นที่เฉพาะสำหรับให้น้ำท่วมถึง เวลาไหลหลาก (รูปที่ 5-6) จะมีบริเวณอุ้มน้ำเหมือนแก้มลิงบ้านเรา แต่ของเขาดูแลตลอดสายทุกสายเป็นมาแต่โบราณ และพื้นแม่น้ำก็กว้างขวาง รอบๆ ชายฝั่งก็ปล่อยให้เป็นที่อยู่ของพืชน้ำ เพื่อให้สัตว์น้ำอาศัย แถบนี้นิยมปลูกดอกไม้ ที่เห็นเรือนกระจก (รูปที่ 7) เขาปลูกดอกไม้สำหรับเทศกาลคริสต์มาส ที่ใช้ดอกไม้อย่างมาก และเป็นธุรกิจที่ทำรายได้ดี ภาพต่อมาก็จะเป็นภูเขาที่บางช่วงก็มีการพังทลายของดิน แต่เขาก็ปลูกซ่อม (รูปที่ 11)
(12)
(13)
(14)
ว๊าวๆๆ นั่นคือหิมะ (รูปที่ 12) เราเห็นหิมะครั้งแรกในญี่ปุ่น ที่นี่ ยังไม่หนาวจัด ทั่วไปเลยหิมะยังไม่ตก ก็ตื่นเต้นกัน พากันมาออหน้ารถถ่ายรูป ดีนะถ่ายไว้หลายภาพแต่คัดมาให้ดูรูปหนึ่ง ต่อมาก็มาถึงบริเวณเมืองแหล่งการเล่นสกี มีสถานีรถไฟหัวจรวด (Bullet Trains หรือ ชินคันเซ็น) ชื่อสถานี กาล่า ที่ให้บริการเฉพาะช่วงที่มีลานหิมะเปิดบริการ เท่านั้น ช่วงนี้เลยปิด ถัดมา เป็นบริเวณโรงแรม รีสอร์ท เต็มไปหมด จะมีช่วงกอบโกยก็ช่วงหิมะตก ช่วงอื่นออกจะเงียบเหงา อย่างเช่นช่วงนี้ ก็ยังไม่มีนักท่องเที่ยวเลย นอกจากจะเป็นแหล่งท่องเที่ยวขึ้นชื่อยอดนิยมในฤดูหนาวนี้แล้ว บริเวณนี้ยังมีท้องนาอันอุดมสมบูรณ์ ข้าวจากนาที่นี่ (ภาพที่ 14) นับว่าเป็นข้าวที่อร่อยที่สุดในญี่ปุ่น และแพงที่สุดเสียดายที่เราไม่ได้แวะทานข้าวที่นี่ ไม่รู้ว่าอร่อยอย่างไร
(15)
(16)
(17)
(18)
ถัดไปไม่กี่นาทีก็ได้โอกาสพักห้องน้ำห้องท่าที่นี่ใกล้ๆ คล้ายกับที่พักมอเตอร์เวย์บ้านเรา (รูปที่ 15-16) แต่รถไม่เยอะมากเพราะเป็นวันระหว่างสัปดาห์ นี่คือ บุน-ซัง ชาวเขมร (กัมพูชา) (รูปที่ 16) ที่มีความสุขกับอากาศเย็นๆ และได้ลงมายืดเส้นยืดสาย แถวนี้ยังเป็นแถบที่นิยมให้บริการรีสอร์ทและลานสกีหิมะด้วย (รูปที่ 18) ผู้คนจึงสามารถพักศึกษาเส้นทางท่องเที่ยวที่นี่ด้วย ป้ายใหญ่ๆ น่ารักๆ (รูปที่17 ) แบบญี่ปุ่น บอกให้ทราบว่า ควรเดินทางต่อไปท่องเที่ยวจุดไหนบ้าง
(19)
(20)
ออกจากที่นี่ก็เดินทางอีกราว 2 ชั่วโมง เป็นทุ่งนาที่เริ่มปลูกกันแล้ว (รูปที่ 19) ที่นี่ปลูกข้าว นอกจากเพื่อกิน เพื่อขาย แล้วยังปลูกเพื่อชลอ การไหลของน้ำด้วย แถบภูเขาที่นี่อุดสมบูรณ์ แถบปลูกข้าวอร่อยที่สุด อยู่บริเวณนี้ แต่กินพื้นที่ไม่กี่กิโลเมตร เพราะเป็นระหว่างภูเขา จึงมีการปลูก ทำคันนาแบบขั้นบันได และมีแม่น้ำสลับเป็นช่วงๆ (รูปที่ 20)
(21)
(22)
(23)
(24)
(25)
เมื่อวานก่อนเรามา นากาโอกะ มีแผ่นดินไหวรุนแรง ระหว่างทางจะพบความเสียหายอย่างรุนแรงพอสมควรตามทางให้เป็นที่ตื่นตระหนก อาจารย์บอกว่า อาจมีการ อาฟเตอร์ช๊อคอีกวันนี้ ก็มีการสอนการดูแลตัวเอง การเอาตัวรอดในรถนั่นเอง เราสามารถถ่ายรูปได้เล็กน้อย เพราะจุดเสียหายอยู่ไกล และสภาพแสงไม่ดีพอ ภาพถ่ายบนรถจึงไหวเป็นส่วนใหญ่ ตัวอย่างสุสานหิน (รูปที่ 21) ซึ่งพังพินาศ กำลังได้รับการซ่อมแซมเร่งด่วน ซูมภาพจากถนนบนภูเขาไกลๆ โชคดีที่พอเห็นได้ ระยะทางระหว่างนี้ ถนนทรุดตัว มีรถตำรวจนำทางให้ว่าควรขับทางเลนไหนดี (รูปที่ 22) อันนี้ก็ไม่แน่ใจว่า อยู่ๆ มาขับนำเราตอนไหน ไม่ทันดู (แบบว่า เผลอหลับไป อิอิ) แต่ดูเหมือนว่าจะมีการติดต่อให้ดูแลพวกเราไว้แล้ว ไกลหลายกิโลเหมือนกัน แล้วพอถึงเขตปลอดภัย ตำรวจจราจรเขาก็จอดและโบกมือส่งเรา อาหารเที่ยงที่นี่ตามอัทธยาศัย ซื้อทานเอง เนื่องจากหิว ไม่ได้ถ่ายภายในร้านมาให้ดู ขออภัย หิวทีไรลืมหน้าที่ทุกที อิอิ อิ่มแล้วก็ค่อยนึกได้ ที่นี่อำนวยความสะดวกให้นักท่องเที่ยวโดยเป็นตู้กดขายของเยอะเป็นแถวยาว (รูปที่ 23) เต๋า-ซัง จากเวียดนาม ตัดสินใจนาน สำหรับการเลือกซื้อของ ก็ต้องเข้าใจว่า มันแพงกว่าเวียดนามหลายเท่า (เห็นบอบว่าราวกว่า 10 เท่า) แต่เราได้เงินค่าอาหารมาแล้วนี่ ไม่ได้จ่ายเองสักหน่อย ผมลังเลไม่มากนักในการกดซื้อน้ำ สำหรับน้ำที่บ้านเรา 6-7 บาท สำหรับขวดประมาณ 400-500 ซีซี ที่นี่ราว 40 บาท (120 เยน ขั้นต่ำ) ก็แพงกว่าสัก 3-5 เท่า บ้านเรา ช่างเถอะไม่ได้ซื้อบ่อยๆ ผมตุนขนมไว้เพื่อสร้างมิตรภาพเสมอ คนทานอาหารว่างแล้วมักมีความสุข ข้างนอกที่เราพัก เป็นอย่างนี้ (รูปที่ 24) สุดอาคารเป็นจุดที่เราวิ่งไปหาก่อนคือห้องน้ำ อากาศเย็น ปวดปัสสาวะบ่อย และก็มีรถ อาสาสมัคร (รูปที่ 25) ที่มาช่วยผู้ประสบภัยแผ่นดินไหวกันหลายคัน มาพักที่นี่ด้วย แต่ถ่ายรูปคนไม่ทัน ส่วนมากเป็นเด็กๆ และวัยรุ่น ที่ญี่ปุ่น มีภัยพิบัติบ่อย เมื่อเขาว่าง หาเวลาได้ เขาจะพากันมาช่วยด้วยความสมัครใจทันที โดยไม่ต้องนัดหมายให้ยุ่งยาก แค่ตะโกน หรือโทรบอกกันก็จะมาเลย ทิ้งงานอื่นที่ไม่ด่วนไว้ นิสัยนี้น่ารัก น่าชมเชยเป็นอย่างยิ่ง
(27)
(28)
(29)
แล้วเราก็ผ่านบริเวณวินาศภัยจากแผ่นดินไหว ซึ่งครอบคลุมระยะทางกว่า 20 กม. รายทาง ก็ได้ภาพน่ารักๆ (รูปที่ 27) ของบ้านญี่ปุ่นชาวนา (จริงเหรอ โหย...) ก็เลือกมาให้ดูรูปหนึ่ง ถ่ายจากบนรถที่กำลังวิ่ง บางรูปจึงไม่ค่อยชัด ผ่านแม่น้ำที่น้ำเยอะๆ ไหลเอื่อยๆ ลง เพราะล่วงเข้าเขตเมืองแล้ว (รูปที่ 28) ในเมืองเริ่มเห็นตึกราม ชอบรูปปั้นที่ทำคล้ายอนุสาวรีย์เล็กๆ เห็นอยู่ทั่วไปในนากาโอกะ ชะรอยเมืองนี้จะมีช่างศิลป์เยอะ
